De kosten van klimaatbeleid zijn meteen voelbaar, maar de voordelen manifesteren zich pas na 50 jaar. Bij het bepalen van de 'strengheid' van klimaatbeleid is het dus belangrijk hoe we toekomst 'wegen' ten opzichte van het heden. Conflicten tussen opeenvolgende generaties kunnen ervoor zorgen dat een klimaatramp een 'selffulfilling prophecy' wordt.
Het onderzoek "Environmental catastrophes under time-inconsistent preferences" bestudeert de beleidsbeslissingen van opeenvolgende generaties ten aanzien van het voorkómen van een klimaatramp. Het onderzoek ontwikkelt een intergenerationeel spel waarin de voorkeuren van elke generatie gekarakteriseerd worden door een gewogen som van verdisconteerd nut en de kans dat er ooit in de toekomst een klimaatramp zal plaatsvinden. Deze representatie wijkt af van de conventionele aanname dat voorkeuren slechts door verdisconteerd nut worden weergegeven, waarbij de discontovoet de voornaamste twistappel is.
De meeste economische analyses gaan ervan uit dat toenemende bezorgdheid over een klimaatramp zich automatisch vertaalt in extra CO2-reducties. In de analyse in dit artikel zijn generaties echter bevreesd dat hun mitigatiemaatregelen teniet worden gedaan door verhoogde emissies van toekomstige generaties, waardoor de uiteindelijke kans op een klimaatramp niet kleiner wordt. Het gewicht dat de generaties toekennen aan het voorkomen van een klimaatramp heeft zo slechts een beperkte invloed op de CO2-emissies.
Grote temperatuurstijgingen hebben verstrekkende gevolgen die honderden jaren voelbaar zijn. Uit het onderzoek blijkt dat mensen vooral gemotiveerd zijn om hun gedrag te 'vergroenen' als zo'n klimaatramp daarmee wordt voorkomen, en veel minder als de ramp daardoor "slechts" wordt uitgesteld. Onderzoek naar de betalingsbereidheid voor natuurgebieden laat bijvoorbeeld zien dat een belangrijke component van de waarde die mensen aan het milieu hechten zogenaamde 'bestaanswaarden' zijn: we waarderen het idee dat een diersoort of tropisch regenwoud bestaat, ook als we dat regenwoud zelf nooit zullen bezoeken. De premisse van dit onderzoek is dat mensen minder geneigd zijn om zo'n regenwoud nu te beschermen als men verwacht dat het over honderd jaar door klimaatverandering alsnog wordt weggevaagd.
Gedocumenteerd uitstelgedrag
De psychologische en economische wetenschap documenteert een veelvoorkomende neiging tot uitstelgedrag; we slagen er moeilijk in om plannen uit te voeren die op de lange termijn voordelig zijn, maar op de korte termijn een inspanning vereisen. Op individueel niveau nemen we ons voor om 'morgen' te beginnen met een dieet of te stoppen met roken; op collectief niveau schuiven we pijnlijke maar noodzakelijke hervormingen voor ons uit. In het model is de huidige generatie bezorgd om een klimaatramp, maar legt zij de grootste emissiereducties het liefst bij de volgende generatie neer. Als de huidige generatie over haar graf heen zou kunnen regeren, koos ze voor een streng klimaatbeleid in de toekomst, maar voor een milder beleid vandaag.
Beleidsmakers realiseren zich echter dat hun opvolgers hun eigen beslissingen maken. Het voorkómen van grote temperatuurstijgingen vereist opofferingen van toekomstige generaties waartoe deze generatie beleidsmakers zelf niet bereid is, omdat zij op hun beurt een zelfde vorm van uitstelgedrag vertonen. Als de huidige generatie beseft dat een klimaatramp om die reden onvermijdelijk is, kiest ze voor een 'business-as-usual' beleid: iedere vorm van klimaatbeleid in hun eigen levenstermijn voorkomt de ramp niet, maar vertraagt deze alleen maar. Beleid dat op deze rationele overwegingen gestoeld is, leidt tot veel snellere klimaatopwarming dan beleid dat geen rekening houdt met het uitstelgedrag van toekomstige generaties.
Schaliegas en teerzandolie
Het onderzoek belicht een extra voordeel van investeringen in groene technologie, zoals het ontwikkelen van efficiëntere wind- of zonnepanelen, ook al zijn de ontwikkelingskosten hoog ten opzichte van het gebruik van bestaande technologie. Als deze investeringen groene energie goedkoper maken dan fossiele brandstoffen, hoeven toekomstige generaties geen offers te brengen om het klimaat te beschermen en wordt de 'selffulfilling prophecy' voorkomen. Om een zelfde reden is voorzichtigheid geboden bij de exploratie naar schaliegas en teerzandolie. Door deze grondstoffen grootschalig en goedkoop beschikbaar te maken, kunnen we toekomstige beleidsmakers in de verleiding brengen om hun klimaatbeleid in de ijskast te zetten.
Referentie: Thomas Michielsen, "Environmental Catastrophes Under Time-inconsistent Preferences", Tilburg Sustainability Center, Tilburg University. http://repository.uvt.nl/id/ir-uvt-nl:oai:wo.uvt.nl:5664193
Contactinfo: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
