Het beëindigen van veehouderijen staat sinds het uitbreken van de ‘stikstofcrisis’ volop in de belangstelling. Het kabinet reserveert miljarden euro’s om veehouderijen te sluiten om zo de stikstof-, natuur-, klimaat- en wateropgaven in het landelijk gebied te realiseren. Die ambities raken duizenden boerenbedrijven en zijn maatschappelijk niet onomstreden. In een recente policy brief trekt het PBL lessen uit een analyse van 25 jaar vrijwillige en verplichte beëindigingsregelingen. De analyse laat zien  dat volledige besteding van de gereserveerde budgetten in de periode tot 2030 nauwelijks voorstelbaar is. Bewustzijn over de realistische reikwijdte van dit instrument biedt kansen voor effectiever beleid.

In 2023 wordt de normering van de primaire waterkeringen in Nederland geëvalueerd. Deze normen zijn onder andere gebaseerd  op een maatschappelijke kosten-batenanalyse (MKBA) uit 2011. Sinds die tijd zijn belangrijke parameters, zoals de discontovoet, aanzienlijk veranderd. In opdracht van het Directoraat-Generaal Water en Bodem (DGWB) van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat heeft De Waterwerkers een notitie geschreven over de rol van de discontovoet bij het bepalen van de economische optimale overstromingskansen. Hiermee kan DGWB anticiperen op (beleids-)vragen die kunnen worden verwacht naar aanleiding van de evaluatie van de waterwet in het algemeen, en de normering van primaire waterkeringen in het bijzonder. 

Nederlandse productie en consumptie veroorzaakt voor bijna 40 miljard euro schade aan biodiversiteit, blijkt uit onderzoek van ABN AMRO en Impact Institute. Het leeuwendeel is verborgen: het vindt niet binnen sectoren zelf, maar bij hun leveranciers of klanten plaats. Het inzichtelijk krijgen en verminderen van die schade door bedrijven is dan ook cruciaal. Het is aan overheden om bbp-groei van het voetstuk te halen en bovendien het werken met ‘echte’ prijzen te stimuleren.