In de afgelopen decennia is de markt voor afvalbeheer steeds internationaler geworden. Afvalbedrijven zijn op Europese schaal gaan opereren en secundaire grondstoffen worden in grote volumes verscheept voor inzet in Azië en andere delen van de wereld. Het beleid voor afval en materialen is echter voor een groot deel op (sub-)nationaal niveau gebleven. Hoe gaan beleidsmakers best om met deze nieuwe internationale omgeving? Een recent gepubliceerd artikel, geschreven door onderzoekers van de KU Leuven, gaat in op een deelaspect van de geschetste problematiek.

De Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP) is een van de omvangrijkste handelsovereenkomsten van de 21e eeuw. Het doel is om handel tussen de EU en de VS te stimuleren door verbeterde samenhang in regulering en het verlagen van administratieve lasten. Verschillende partijen, waaronder NGO’s en Europese burgers, hebben zware kritiek geuit op de overeenkomst (zie ook elders in deze Nieuwsbrief). Ze vrezen dat deze leidt tot een afzwakking van milieueisen en sociale standaarden.

Wat is natuur in de woonomgeving ons waard? Door sterke urbanisatie wordt deze vraag steeds belangrijker binnen ruimtelijke planning. Echter, de baten van publieke natuur in en rond steden blijken lastig te kwantificeren. Een oorzaak hiervan kan zijn dat de belevingswaarde van natuur slecht geïntegreerd is in bestaande waarderingsmethoden. Een recente studie van de Rijksuniversiteit Groningen verbetert de bestaande (hedonische) schattingsmethode door onderscheid te maken tussen ‘zeer aantrekkelijke natuur’ en andere natuur en daarbij nauwkeurig te meten over welke afstand er een relatie is met woningprijzen. De  prijzen van 200.000 eengezinswoningen werden geanalyseerd, en aan de hand daarvan kan inzicht worden gegeven in de toegevoegde waarde van wonen nabij aantrekkelijke natuur.

Naar aanleiding van het verschijnen van de 3^e editie van de Monitor Duurzaam Nederland (MDN) vond op 5 februari 2015 het gelijknamige symposium plaats waarin het thema groene groei centraal stond. Aanwezig waren zo’n 150 personen afkomstig van ministeries, provincies, gemeenten, ngo’s, kennisinstellingen en bedrijven. In het plenaire deel van het symposium werd de MDN toegelicht en gaf professor Paul Ekins een keynote lezing. In drie parallelsessies werd dieper ingegaan op uiteenlopende aspecten van groene groei.

Het huidige overheidsbeleid heeft vooral aandacht voor energie- en klimaatdoelen voor 2020 en nauwelijks voor de periode daarna. De ontwikkeling van innovatieve, nu nog te dure, energieopties voor de lange termijn is daardoor te beperkt. Dat verkleint de kans op een succesvolle overgang naar een CO₂-arme energievoorziening in 2050. Ook het verkrijgen van maatschappelijk draagvlak voor deze overgang krijgt nog weinig aandacht. Recente burgerinitiatieven bieden een belangrijk aanknopingspunt om het draagvlak onder de bevolking voor andere energietechnieken te vergroten. Sociale innovatie is gebaat bij meer ruimte voor experimentele projecten. Dit zijn de belangrijkste conclusies uit de derde Monitor Duurzaam Nederland 2014.