Nederland heeft in Europees perspectief achterstand opgelopen in de transitie naar een duurzame energiehuishouding. De raden voor de leefomgeving en infrastructuur vinden dat een versnelling nodig is om de economische kansen te verzilveren en risico's te vermijden, om de grote maatschappelijke dynamiek te benutten en omdat Nederland gehouden is aan internationale klimaatafspraken. Het rijksbeleid zit gevangen in het bestaande systeem van fossiele belangen, technologieën, infrastructuur en instituties, wetten en regels. De raden benoemen vijf noodzakelijk te bewandelen wegen die belemmeringen van het bestaande systeem wegnemen en de transitie naar een duurzame energiehuishouding versnellen.

Het ministerie van Infrastructuur en Milieu heeft het CPB gevraagd om de economische gevolgen van het pad dat geschetst wordt in de Europese Routekaart 2050 voor Nederland en de Europese Unie in kaart te brengen. Tevens is gevraagd of er ontwikkelingen zijn, de zogenaamde robuuste elementen, waarvan we met een behoorlijke mate van zekerheid kunnen zeggen dat deze noodzakelijk zijn voor het bereiken van de doelstelling van 80% emissiereductie in de EU in 2050.

Het Eems-Dollard gebied is één van de laatste nog open estuaria van Nederland. Het gebied herbergt niet alleen belangrijke (internationale) natuurwaarden, maar vormt ook de toegangspoort tot havens met een grote economische betekenis voor de regio. De spanning tussen economie en ecologie heeft de afgelopen jaren geleid tot hevige conflicten tussen bedrijfsleven en natuurbeschermers. Partijen gingen echter ook met elkaar in gesprek over de mogelijkheden voor duurzame ontwikkeling. Met de kijkrichtingen uit de Natuurverkenning 2011 als hulpmiddel verkenden we hoe zo’n toekomst er uit zou kunnen zien.

Wat weten we van de verdienmodellen van eco-innovaties? Eigenlijk bitter weinig. Er is nauwelijks literatuur over beschikbaar en het lijkt een onderwerp van studie dat nu pas op gang komt door de enorme ommekeer in het beleid.

In het Bestuurs Akkoord Water (BAW) is afgesproken dat rijk, provincies, gemeenten, waterschappen en drinkwaterbedrijven maatregelen zullen treffen voor een doelmatiger waterbeheer. Hiermee wordt gestreefd naar een doelmatigheidswinst die oploopt tot jaarlijks € 750 miljoen in 2020. Met de door Sterk Consulting ontwikkelde en door de Unie van Waterschappen geadopteerde methode Kosten Baten Waterbeheer wordt de MKBA-systematiek toepasbaar gemaakt voor kleinere projecten en lagere overheden.