Onlangs is het rapport ‘The Economics of Water; Valuing the Hydrological Cycle as a Global Common Good’ uitgebracht door de Global Commission on the Economics of Water. Dit rapport benadrukt het belang van de totale watercyclus, waarbij niet alleen wordt gekeken naar blauw water dat we zien, maar ook naar groen water dat is opgeslagen als bodemvocht en in vegetatie, dat door verdamping en transpiratie weer in de atmosfeer terecht komt. Deze cyclus leidt niet alleen tot afhankelijkheid tussen bovenstroomse en benedenstroomse gebieden, maar ook tussen gebieden waar water verdampt en gebieden waar water neerslaat. De hydrologische cyclus is daarmee een mondiaal ‘common good’ dat sterk verbonden is met klimaatverandering en verlies aan biodiversiteit, waarbij het ene ook nog eens terugslaat op het andere. Hiermee is het beheer van de globale hydrologische cyclus tevens van groot belang voor het realiseren van alle Sustainable Development Goals. 

Cement is een essentieel bouwmateriaal. Jaarlijks wordt mondiaal vier miljard ton cement geproduceerd. Cement heeft veel toepassingen, de meest voorkomende daarvan is beton. De productie van cement is echter wel verantwoordelijk voor 7% van de wereldwijde CO2 uitstoot. 60% daarvan is CO2 dat vrijkomt bij de chemische omzetting, deze uitstoot is niet te vermijden. De overige 40% wordt veroorzaakt door de hoge temperatuur die nodig is in het productieproces en die nu vooral met steenkool en het verbranden van plastic wordt opgewerkt.

De term ‘meerlaagsveiligheid’ (MLV) werd geïntroduceerd in 2009 in de ‘Beleidsnota Waterveiligheid’ van de Ministeries van V&W, VROM & LNV. Hiermee werd gedoeld op de inzet van een combinatie van maatregelen gericht op (1) preventie, (2) gevolgbeperking en (3) rampenbeheersing, met als doel om de risico’s van grootschalige overstromingen te beheersen op een maatschappelijk gewenst niveau. Meerlaagsveiligheid past bij een risicobenadering, waarbij niet alleen gestuurd wordt op het beperken van de kans op een overstroming (laag 1), maar ook op de mogelijke gevolgen (schade én slachtoffers) daarvan (de lagen 2 en 3).
In de hedendaagse praktijk wordt voor het beheersen van het risico op overstromingen vanuit het hoofdwatersysteem met name ingezet op preventie. Daardoor is het beeld is ontstaan dat meerlaagsveiligheid nauwelijks van de grond komt en dat automatisch ingezet wordt op het versterken van dijken en andere waterkeringen. In de notitie ‘Economische kijk op meerlaagsveiligheid. Gemiste kans of brug te ver?’ gaat Jarl Kind in op de ‘zin en onzin’ van meerlaagsveiligheid vanuit het economische perspectief, met een focus op het hoofdwatersysteem.

In Nederland is meestal voldoende zoet (oppervlakte)water beschikbaar. Maar de droge periodes in de afgelopen jaren hebben laten zien dat de kwaliteit en beschikbaarheid van water in droge perioden uitdagingen oplevert. Het tegengaan van verspilling is de goedkoopste en meest duurzame manier om bij te dragen aan voldoende zoetwater voor nu en in de toekomst. Het kabinet heeft (daarom) als uitgangspunt: “het juiste water voor het juiste gebruik”. Dit betekent dat drinkwater, met de hoogste kwaliteit, bij voorkeur wordt gebruikt om te drinken, en oppervlaktewater om een bedrijf te koelen. Beprijzen kan dienen als instrument om waterbewustzijn te vergroten, waarmee indirect ook verspilling wordt tegengegaan.

In het wetenschappelijke, publieke en politieke debat over het gebruik van biomassa (of biogrondstoffen) is 'koolstofschuld' een veelvoorkomend begrip. Deze term verwijst naar de vraag of het gebruik van biogrondstoffen, vooral voor bio-energie, een positieve of negatieve bijdrage levert aan het tegengaan van klimaatverandering. Het gaat daarbij met name om de CO₂-uitstoot uit bodems en vegetatie die kan ontstaan door het oogsten van vooral houtige biomassa uit landbouw en bosbouw.